15 Temmuz 2009 Çarşamba

Korkak anne...

Bir anne elini yıkamaktan korkar mı? Korkar... Eğer yavru kendini koşarak odasına atıp lastik topunu kapıp lavaboya atıyorsa, sonra da suyu kapattığınızda artık israfa dayanamayıp olay çıkarıp sakinleşmesi dakikalar alıyorsa, korkar tabi...
2 gün sabrettim, laf anlattım, dikkat dağıtmaya çalıştım...vs ama başarılı olamadım. Artık dün akşam kucaklayıp sinir krizine neden olsa da banyodan çıkardım, sakinleşmesi uzun sürdü ama sonra tekrarlamadı... Bugün 3. gün , eve gidince banyoda ellerimi yıkarken yine aynısı olur mu diye korkmadan edemiyorum, ama korkunun ecele faydası yok, bakalım neler olacak :)

P.S: Bu Naz var ya zeka küpü... 2 gecedir ben uyutuyorum, o yatağına çıkıyor, çıkardık korkulukları şu geçiş dönemi alçak düşmeyi önleyen file portatif koruyuculardan taktık, ben de yere uzanıyorum o dalana kadar odada, dönüyor dönüyor sonra uyuyakalıyor... Neyse dün yine benim onu uyutacağımdan emin olmak için mutfakta sütünü içtikten sonra , beni elimden tuttu, herkese ell sallayıp " bay baaay" yapıp , beni odaya sürükledi. Sonra yatağına çıkmadı, yere yattı, beni de yatırdı, benim yerde yattığımdan emin olmak için , sonra yatağına çıkıp emziğini aldı... Komiksin NAz çok komik...

13 Temmuz 2009 Pazartesi

2 yaş krizi varmış...

Bu 2 yaş durumları kızışmaya başladı...
İsteyen bana cahil desin, 2. çocuğu yaparsam çiş olayını aklı ermezken 18 aydan önce çözmenin yoluna bakacağım. Kendini bilen çocukla zor zor... 9 aydır kakasını söyleyebilen gözümün nuru, benimle direk inatlaşıyor... Gözümün içine baka baka, sonra yıka beni diye küvete koşarak... Su kuşu... Babası çiş yapınca silin yıkamayın diye ultimatom verdi, başta "hıhh" diye burun kıvırmış olsam da, Naz'ın sırf zırt pırt suya girmek için bunu yapabilecek kapasitede bir çocuk olduğunu düşününce çok da anlamsız değil...
Cumartesi günü Kanyon'da havuza atlamaya çalışan, çıplak ayakla koşuşan, onu havuzun kenarında güvenliğini sağlayacak şekilde sabırla beklemesine rağmen, ki bu Kitchenette'de bizim gibi yemek yiyen onlarca masaya düşe çarpa, artık dayanamayıp sözümü dinlemeyince oradan uzaklaştırdığımda ortalığı ayağa kaldırmış bir ufaklıkla çaresiz bir anne gördüyseniz o bendim.. Oyuncakçıda jetonlu oyuncağa bindirip , azıcık sakinleştirince arabasında biraz uyudu da huzura erdik... Dün de evde musluğu kayda değer bir süre açıp suyla oynayınca, ki sabah havuza girdi, sonra küvette bıcı bıcı yaptı, sularla oynamasına izin verilmeyince yine yarım saat süren öfke krizlerine giren , ortalığı yıkan da aynı ufaklık... Perşembe akşamı banyosu onun istediğinden kısa sürünce beni ve babasını çaresiz bırakan da aynı ufaklık...
Biliyorum benim tahammülüm az, Murat yüzüme yansıtttığımı söylüyor ama son bir kaç haftadaki değişim inanılmaz... Bir an çok iyi , sonra çıldırıyor, hatta bazen söylenmeye başlıyor anlamsız bir mırıltı, sonra krize dönüşebiliyor...
Ben mi çok iyimserdim, ya da karşılayabilirim mi sandım? Kendi çocuğum olunca tahammül edebilirim mi sandım? Çok mu sınırları zorladım, ya çok kastım ya da çok mu rahat bıraktım.... ya da bilenlerin söylediği gibi " bu böyle" mi sadece???
Ah ah çok kafam karışık... Yorgunum...