Nihayet iyiyim biraz daha... Son 2 haftanın en iyi günü.
Birikti ben de damlalar, aştı çağladı sonra da...
Son yazımı okuyunca şimdi, abarttığımı düşünmüyorum, çünkü o da benim bir yanım, depresif ve mutsuz ama benim bir başka tarafım...
Yalnız kalmak dertlerle, yalnız hissetmek zor geliyor bazen... Daha önce de söylemiştim bunu; kötü günümde vah vah 'larla değil, umutla besleyen dostluklar arıyorum... Çokca da var şükür ama aradakiler yoruyor beni...
Hayat ara vermiyor... İş, ev, sorumluluklar aynen devam ediyor... İnsan da her zaman aynı güçte olmuyor... Hepsini kucaklamak lazım...
Naz 3 gün gittiği oyun grubuna 5 gün gidecek, sabahlarını orada geçirecek...
Evdeki yardımcımız sadece gelince Naz'ı uyutacak, sonra sadece bir kaç saat beraber geçirecekler, sonra biz evde olacağız...
Yeni düzenimiz bu... Belki bir kaç ay için de full time okul düzenine de geçeriz, kimbilir... Naz dünden hazır...
Haklısın Yapıncak, uzaklaşmak lazım biraz dertlerden... Ama bunu görmek için de biraz duasını ettiğim umut damlalarından gerekiyormuş...
