9 Kasım 2012 Cuma

İlk hamiş post...


Artık 13. Haftada olarak ve twitter’dan duyurduğuma göre, paylaşımlara başlayabilirim… 

2007’de bloğu açtığımda Naz’a olan hamileliğimde ilerlemiştim ve şimdi sadece 6 yıl geçmişken üstünden, pek cok ayrıntıyı unuttuğumu farkediyorum. İnsan beyni cok nankör. İlk bebek de bile bu görmemiş hamile durumlarını kıldım, sonunda dayanamadım blogu actım. bari bu sefer baştan direnmeyip ilk günden tadını çıkarayım. 
Biz bizeyiz nasılsa ve kabul etmeliyim ki bir kadının hayatının odağı olmaması gerektiğine inandığım ama cok değerli bir ünvan "annelik". Anneliğim nedeniyle hayatımı ertelemedim hiç, arkadaşlarıma, kariyerime ve sevdiklerime vicdanımın elverdiği kadar zaman ayırdım ama zaten annelik kendinizi önce "o"na adamanızı sağlıyor hormonlar o vicdanınızda susmayan ses yoluyla. O sesi bir suçluluk haykırışı değil, sizi ona bağlayan sevginiz olarak yorumladığınızda külfetler az oluyor. Tabi ki dikensiz güllük gülistanlık bir yol değil. Hata yapmıyor muyum, bağırmıyor muyum, kontrolu kaybetmiyor muyum? Maalesef istediğimden fazla... 
Tüm güzelliğine rağmen 2. bebeğe sahip olup olmayacağım bir muammaydı benim için. Bu sefer baba kişisi olarak bahsedeceğim kendisinden, Murat cok istiyordu zaten. Kardeş şart desek de bu bizim için bir sözden ileri gitmeyebilirdi ama doğru zaman ve Allah'ın bize sunduğu  bir hediye oldu bu sefer. 
Naz cok istenen ve özlemle beklenen bir bebekti. Dolayısıyla onda yaşadığım sıkıntıları hep hafife aldım. Karnımdaki minik canlıya ise yine isteyerek ama beklenmeyecek kadar cabuk kavuştuk. Allah tamamına erdirsin elbette ve bilincindeyim ki nasip olmasın da bizim pek bir etkimiz yok. Olması , onun ana rahmine düşmesi gereken  bir zamanda bize de onu aynı anda arzulayacak hisleri aşıladı yaradan, böyle tarif ediyorum ancak ilk bebeğine cok uzun olmasa da bir bekleyiş sonucu sahip olan bir anne olarak.

Günlerden 9 Eylul olduğunda içime bir his düşse de, her aklıbaşında mantıklı insan gibi bekleyişe geçtim,   bu sefer koca kişisi de sakinliğini korudu ve hiiiç oralı olmadı. Ama bir hafta önce aldığım 36 beden yeni gece elbiseme giremeyip, özellikle bel çevremde hızlı bir şişkinlik onaylarcasınaydı doğrusu J 14 eylul’de evde test pozitif cıksa da bu sefer haftasonunu keyifle geçirelim Pazartesi sabahına dek dr randevusu almadım bile. 17 Eylul’de minik noktayı ultrasonda görünce bu sefer hem şaşkınlık hem sevinç hem de endişe kaçınılmazdı. İlk hamilelik tecrübelerim kendimi cok hazırlamamamı söylüyordu , gayet ağırdan aldık. Clexane iğne ve Folbiol’a başlaık ve ilk 3 ayı 10 günde bir görüşmeyle geçireceğimize anlaşıp ayrıldık dr’dan. 26 Eylul’de yalnız gittim Murat seyahatte olduğu için , ama minik sesini duyurmadı. 5 Ekim’de kalp atışlarını 7. Hafta sonu itibariyle duyunca rahatladık ama yine 10 günde bir kontrole devam ettik.  17 Ekim ve 8 kasım’da herşey yolundaydı ve 8’i itibariyle bu hamileliğimde Clexane’dan kurtuldum, sukur ki herşey arika gidiyor. 2’li tarama sonuçları haftaya çıkacak ve daha da iyi hissedeceğim.

Gelelim olayın fiziksel ve psikolojisine. Bir kere iştahım tepe yapmış durumda, ilk 3 ayın mide bulantılarına rağmen. Naz’a hamileliğimde cok daha az mide bulantısı yaşadım. Bu sefer de tiksinti durumu yok, koku hassasiyeti de tepe yapmış durumda değil ama ayıptır söylemesi sayesinde bu yeni bebişin hamileliğimde çıkardım diyebileceğim. Srekli kilo kontrolü ve az cok duzenli spor yapan ben, bunlar hayatından çıkınca rekor bir ivmeyle kilo almaya başladım. Bazen midem bulanıncaya kadar yiyorum ve hep bir sonraki öğünümü planlarken buluyorum kendimi. Bu hafta son derece kibar dr’um çekine çekine “ hhamur işi ve tatlıyı bari azaltsan Elif” deyiverdi, ve ben inadına gece bunları düşünürken sabahtan kalan pancake’i Nutella ve Light sut’le gotururken buldum kendimi. Huyum kurusun.

Anksiyete , tedirginlik ve gerginlik, uykunun yanındaki diğer ufak belirtiler. Uyku ise tez konusu olabilir. 8 ‘de Naz’ın gözünün içine bakıyorum ve bazen Murat evdeyken ondan önce uyuyakalıyorum J yani yiyorum, uyuyorum , büyüyorum J  Asıl 2. Trimester büyüyecek bu bebek, kendim ne kadar büyüyeceğim korkutuyor beni J

Naz bu kardeş için coook hevesli, son 1,5 yıldır zaten hep gündemindeydi. Tabi ki cok mutlu ama bugün pedagogu ile görüştük, dediği gibi su an soyut, kucağımıza gelince kardeşi somut bir şekilde asıl o zaman göreceğiz gerçekleri. Su an göbeğimi okşamakla meşgul. Ve tabi yeni odasıyla ilgili hayalleriyle. Ne de olsa seneye 1. Sınıf olacağından ona bir genç kız odası planım zaten vardı, çalışma düzenli, arkadaşlarının da kalması için büyük yataklı… 2. Bebek haberiyle beraber hızlandı tabi planlar, kardeşi onun odasına büyük küçük hanım bir büyük odaya terfi edecekler J

Anlatacaklarım bu kadar değil tabi. Aslında Naz’la ilgili tutmak istediğim notlar var , bir sonraki post’a kısmetse….