11 Eylül 2009 Cuma

İki oldum ben!!!






Kızım 2 yaşına girdi, onu bile yazamadım…

Nazar mı değdi, karma mı , yoksa sadece hayat mı bilemedim…

Sarpa sardı, tersi yüzüne döndü, AŞK’a inat bu sefer maalesef “tersi yüzünden iyidir belki” demek bile aklıma gelmedi.

Etrafımı tanıdım, yardımı, köstekliği, tepkisizliği gördüm ; sevindim, üzüldüm, taşlaştım…

Yine bakıcı krizi, Bayram polemiği, işte değişim rüzgarları, evde gerilen sinirler, zorunlu talimler…
Beterinden saklasın ve şükür demeyi dilimden düşürmemeye çalışıyorum ama 18 Ağustos’da indim uçaktan , mükemmel bir tatil geçti diye sevinirken, geldim geleli huzursuzluk bırakmadı peşimizi…
Ama her şeye rağmen yine uyumlu , full enerji bir Naz. Veren Allah bir yerden güldürüyor şükür… Beni de şartlarımın arasından çocuğumdan güldürdü… ( Maşallah)

Herkese, hepimize ve her şeye rağmen huzurlu, uyumlu, düzenli…
2 yaşını kriziyle, şakımasıyla, kahkahalarıyla dolu dolu yaşıyor yaşatıyor…
Mersin’den döndüğünde “benim benim” diye tutturuyordu, orada 3 yaşındaki kapı komşusu arkadaşından kapmış… Şimdi benim, benim bitti ama varlıklara aidiyet eki geldi; annem, babam, bebişim, ablam….

İstekleri cümle cümle;

“Çay istiyooo ben”
“ Cici giydiy annem”
“ Cis bitttiiii”
“ uyudum ben, uyandım ben, üsüdüm ben, acıktım ben…..”

Yarısı göz olan o masum suratıyla bana baktığında içim bir hoş oluyor; hayatıma girdiği için şükrediyorum; 2 yılın ne kadar dolu dolu , zor ama müthiş geçtiğini düşünüyorum.
Her zaman ki gibi tek cümle dökülüyor ağzımdan; İyi ki varsın!!!