Yolda...

Bu satırları Mudanya- İstanbul feribotunda yazıyorum. Sabahın köründe çıktım evden, iş için günü birlik kendimi Bursa’ya attım. Sabah kızım uyandı 06:30’da beni yolcu etmek ister gibi... Normalde bu saatlerde uyandığında emziriyorum, tekrar 1 saat daha uyuyor, ama bu sefer sadece sarılabildim battaniyesine sarıp, hala minik bir kucak bebeğiymiş gibi... Babasına verince ağladı, Marina’ya verince ağladı ... Anlıyor, hissediyor annesi giyinmiş, makyajını yapmış o saate , gidecek belli... Emziremedim, devam sütü hazır bulunduruyorum böyle durumlar için... Onu içmesi için Marina’ya verdim artık, o biberona sarılıp o gözlerle bana bakrken içim gitti ama sıvıştım evden ....
İçim buruk, dün akşam onu uyutmayı başaramadım ilk defa... Özelmiş beni, haklı... Bu hafta ayrı kaldık biraz... Bırakmak istemedi resmen beni... Gözünden uyku düşse de, koymadı kafayı yastığa, yatakta ama dikey vaziyette beni izledi sesi çıkmadan, yanından uzaklaşınca ağladı... En son 50 dak sonunda tümgünün yorgunluğunun da verdiği bıkkınlıkla aşkısına gittim, “yapamayacağım bu akşam, limitteyim “ dedim... Utandırıcı ve ayıp belki ama olmadı... Sızıp kalmışım Marina onu sadece 3 dakikada sıvazlayıp, uyuturken...
Çok zor bu işler... Ne yardan ne serden vazgeçerim, hem çocuk yaparım hem kariyer... güzel laflar bunlar, işte ben de buna göre oynayanlardanım hala bu oyunu... Oluyor olmuyor değil ama benden çok şey gidiyor... İçim acıyor ...
Kardeş güzel şey... Pazar’dan beri bizde kalıyor Aslı... O yanında ilgileniyor ki bu haftaki yoğunluğumda ilaç gibi geldi... Aşkısı yalnız bırakmıyor... Aynı sektördeyiz, anlıyor...
Bu hafta blog dostlarını da özledim... Tanır gibi merak ediyorum ne yaptılar, ettiler, bebişler nasıl? En kısa zamanda gezmeye çıkacağım kafamdakileri de yanıma alıp, yorumlar yazacağım, onları okuyup kendimi de anlatacağım... Kendime terapi yapacağım, onlara da iyi geldiğini umacağım...
Yenikapı’ya az kaldı... Bu yazı burada biter... Kızıma gidiyorum...heyyoooooo